O tym, że nie zawsze świeci słońce - dosłownie i w przenośni.

Czy zastanawialiście się kiedyś nad tym, co musiałoby się wydarzyć w trakcie podróży, by skutecznie zniechęcić się do dalszej jazdy ? Deszcz, ciągłe awarie, choroba, bezpieczeństwo, a może kłótnie ?...  Mnie coś takiego spotkało w Rijece. Momentalnie odechciało mi się wszystkiego. Co prawda z nieba nie spadła ani jedna kropla deszczu, rower ani razu nie odmówił posłuszeństwa, byłem zdrowy i jak najbardziej chętny kontynuować podróż, dodajmy bezpieczną podróż. Kłótnie ?... no dobra... było ich trochę, ale też nie do tego stopnia by przerywać w połowie wyprawę. I nie tyle kłótnie, co bardziej wymiana zdań i poglądów. A jednak tamtego pamiętnego dnia ciemne chmury zebrały się nad moją głową.


To był mniej więcej tysięczny kilometr naszej wspólnej podróży i dokładnie półmetek rowerowego urlopu. Jechaliśmy jak co dzień i nic nie zapowiadało, że coś miałoby się w tej materii zmienić. Tymczasem... na jednym z postojów tuż przed Rijeką mój kolega i towarzysz podróży Marcin, ze stoickim spokojem oznajmił, że... KOŃCZY PODRÓŻ.  Że przesiada się na pociąg i wraca do domu.

Powtórzyła się sytuacja sprzed dwóch dni, kiedy to w Trieście musiałem stawać na głowie by kompana zmotywować do jazdy. Wówczas silnym argumentem była Istria, ale tym razem asy w rękawie mi się skończyły, już nawet nie próbowałem dyskutować. On naprawdę tu zaplanował sobie metę. Dodał zresztą, że decyzje swą przemyślał i jest ostateczna. Wszystko przez tropikalne upały...

    Dworzec kolejowy w Rijece.

Zostałem brutalnie postawiony pod ścianą, pozostawiony sam sobie z decyzją co dalej. Nie ukrywam, byłem w duchu wściekły. Nigdy wcześniej nie zdarzyła mi się podobna sytuacja. Wspólna podróż powinna trwać od startu do mety, zaplanowanej wcześniej mety - to taka niepisana zasada. Z drugiej strony rozumiałem go, nie robił tego specjalnie czy na złość.  Jedno wiedziałem... jak też się wycofam, to będę tego żałował... i to bardzo.

Musiałem wziąć pod uwagę wszystkie ZA i PRZECIW i szybko podjąć decyzję. Łatwo nie było...

Za:

• Była niedziela, przede mną jeszcze pełny tydzień urlopu i ponad 500 km do Budapesztu - wystarczająco dużo czasu, by to przejechać. 
• Drugie "za" to fakt, że jestem ambitnym facetem. Marcinek namawiał mnie żebym zabrał się z nim - pociągiem, ale znam siebie... Moja ambicja jest tak wielka, jak poczucie wstydu, gdybym to ja miał kompana na pastwę losu zostawić. Żałowałbym natychmiast z chwilą wejścia na pokład pociągu. 
• Samotne podróże, to dla mnie chleb powszedni. W roku 2015 i 2016 miałem okazję. Nie było wówczas chętnych, ale nie poddałem się. Ruszyłem przed siebie. Tyle tylko, że wtedy to było po Polsce. 

Przeciw:

• Nie lubię podejmowania ważnych decyzji od tak, na pieńku. Jestem spontaniczny, ale te ważne wolę na spokojnie przemyśleć i się przygotować. Gdybym wcześniej wiedział, że będę musiał część tej zagranicznej trasy przejechać samotnie, to być może nie zdecydowałbym się... 
• Jak wyżej... nie byłem przygotowany. Przede wszystkim brakowało mi dokładnych map regionów przez które miałem jechać. Ale... mapy można przecież kupić po drodze :)
• Mój angielski daleki jest od ideału. Pracuję nad tym, ale jestem zbyt wielkim leniem i nauka idzie słabo. W tym miejscu przypomniała mi się moja nieżyjąca już ciotka. Na skutek fatalnej pomyłki nikt nie odebrał jej z lotniska. Języka ni w ząb nie znała, ale... poradziła sobie :)
• Zwyczajnie po ludzku miałem cykora... że nie dam rady, że mnie napadną, okradną, że rower mi się zepsuje, że zabłądzę... 

Mimo, że "przeciw" wyszło więcej niż "za" - wygrała ta moja WIELKA ambicja. W duchu stwierdziłem, że w końcu jestem pośród ludzi, a że nie gadają po Polsku... co za różnica :)  i w ogóle... martwił się będę później. Natychmiast zrobiło mi się lepiej, uwierzyłem w siebie i momentalnie złapałem wiatr w żagle. Przyznam się, że wtedy wpadłem na jeszcze jeden szalony pomysł. Olać autokar w Budapeszcie i spróbować dojechać  na dwóch kółkach bezpośrednio do domu - całe 1200 kilometrów !

Niestety, już na samym początku ziściła się jedna z moich obaw... ZABŁĄDZIŁEM. Miałem problemy z odnalezieniem właściwej drogi wyjazdowej z miasta. Na poszukiwania straciłem ponad dwie godziny. Jakby tego było mało, na niebie od zachodu coś zaczęło się tworzyć. Synoptycy mieli rację - szła burza. Ruszając z Rijeki nie wiedziałem jeszcze co mnie czeka. Marcin wyposażony we wszystkie możliwe gadżety elektroniczne zdążył mnie ostrzec przed jakimś sporym podjazdem, ale nie zwróciłem na to wielkiej uwagi. W końcu od tygodnia cały czas zmagaliśmy się z jakimiś podjazdami, więc jeden mniej czy więcej... co za różnica.
Właściwa droga okazała się dla mnie prawdziwą próbą sił, charakteru i hartu ducha. Miałem przed sobą... uwaga... DWUDZIESTOKILOMETROWY podjazd !!! Z poziomu morza musiałem wspiąć się na wysokość prawie 900 m.n.p.m. W mojej rowerowej karierze  to zdecydowanie najcięższy podjazd. Jeszcze gorsza była burza, która jakby na moment się zatrzymała, ale wciąż ją widziałem i słyszałem. Błyskało się i grzmiało, na szczęście nie bezpośrednio nade mną. Nie wiedząc ile jeszcze mi wspinaczki zostało, wciąż brnąłem pod górę. Pamiętam jak kierowcy samochodów trąbili na mnie wskazując palcem w stronę nieba. Bałem się... Wiem, że najrozsądniejszym wtedy byłoby zjechać z powrotem na dół i tam przeczekać, ale nie chciałem zmarnować. wysokości na jaką już wjechałem. Wlekłem się więc dalej pod górę... chyba nigdy wcześniej tak często nie zerkałem w niebo.

 Delnice, najgorsze za mną.

 Jezioro Lokvarsko.

Opatrzność chyba nade mną czuwała. Dość długo męczyłem się z tą górą. Cały czas w bliskim sąsiedztwie żywiołu, ale szczęśliwie nie spadła na mnie kropla deszczu, ani piorun we mnie nie uderzył :)  Po drugiej stronie góry pogoda zmieniła się o 180 stopni. Po burzy nie było śladu. Uciekłem jej :)

Tego dnia przez cały region przechodziły fronty burzowe. 80 kilometrów dalej miałem powtórkę z rozrywki, ale tym razem zagrożenia nie było. Miałem czas na reakcję i schroniłem się w bezpiecznym miejscu.

Przepraszam, że tym razem tak mało fotografii... pamiętam np: przepiękną panoramę Rijeki, ale cóż... nie w głowie mi były wtedy zdjęcia.  

Cycle Route 4301125 - via Bikemap.net

Treść była ciekawa ? Podziel się: